Zuidwest IJsland, van 23 t/m 30 oktober 2015

Vrijdag 23 oktober 2015

Om 14.50 uur landen we met een uur vertraging op luchthaven Keflavik in IJsland. Ook de huurauto laat even op zich wachten, maar uiteindelijk krijgen we een bijna nieuwe Nissan Qashqai mee, in plaats van de gereserveerde Suzuki Jimny. Dat was het wachten dus wel waard! De autoverhuurbedrijven geven vanaf eind oktober geen kleine 4x4's meer mee omdat er teveel schade mee gereden wordt in de winter.

We verlaten Keflavik en rijden via weg 44 en 425 over het schiereiland Reykjanes via het Nationaal Park Reykjanesfolkvangúr naar ons huisje in Hveragerdi. Na enkele kilometers vanaf de luchthaven wanen wij ons al in een totaal andere wereld! We worden omringd door een indrukwekkend vulkanisch landschap.  

Onderweg werpen we een korte blik op de Blue Lagoon. We zullen hier verder niet naartoe gaan, omdat het ons iets te commercieel overkomt. Onze week in IJsland beleven we liever in de vrije natuur dan in een wellnessbad, ook al is het wél een ontzettend mooi wellnessbad... Via weg 427 komen we langs het Kleifarvatn meer (weg 42) dat ongeveer 10 km2 groot is. We zijn onder de indruk van het uitgestrekte ruige IJslandse landschap...

Door het uur vertraging wordt het helaas al snel donker, waardoor we een deel van de route volledig in het donker rijden. Onderweg doen we wat boodschappen en rond 19.00 uur komen we aan bij ons huisje. We koken pasta met groenten en daarna testen we de bij het huisje behorende hottub. Heerlijk, zo even relaxen! De eerste indrukken van IJsland beloven veel goeds! We bepalen de route voor de volgende dag en gaan vroeg slapen.

Zaterdag 24 oktober 2015

We hebben besloten meteen de Gouden Cirkel te gaan rijden. We vertrekken al vroeg, zodat we een schitterende zonsopgang vanuit de auto meemaken.

Onze eerste stop is bij de krater Kerid. Deze met water gevulde krater is ca. 3000 jaar geleden ontstaan en is 170 bij 270 meter. Hij ligt vlakbij weg 35 en is makkelijk te bereiken. Het is net licht geworden en kort nadat wij uit de auto stappen, komt de eerste bus met Japanners al aan. We kijken rustig even rond en vervolgen daarna onze weg.

Onze tweede stop is bij de geisers Geysir en Strokkur. Het is even wennen aan de zware zwavellucht die hier hangt. We genieten enorm van de combinatie van herfstkleuren met daarachter de besneeuwde bergen.

Er zijn maar enkele toeristen, maar het is ook nog steeds vroeg. Het is flink koud; gelukkig hadden we dat gisteren al gemerkt, dus we hebben diverse lagen kleren aan, waardoor we het niet koud hebben. We wachten even totdat de Strokkur geiser spuit en ik maak een paar foto's. De geiser spuit niet zo hoog, maar we wachten niet op de volgende uitbarsting. Omdat we zo vroeg opgestaan zijn, hebben we nu al weer trek. We eten een bord soep in het informatiecentrum en vertrekken vervolgens naar één van de bekendste watervallen van IJsland, Gulfoss.

Het water valt in twee trappen in totaal 32 meter omlaag. Hierbij ontstaat een grote wolk nevel, die in de zomer vaak voor een mooie regenboog zorgt. Maar bij deze temperaturen zorgt de stuifregen voor een laagje ijs op alles om de waterval heen. De mooi aangelegde houten wandelpaden zijn dan ook spiegelglad. We lopen er zoveel mogelijk naast, maar glibberen er af en toe toch een stukje op om een goed zicht op de waterval te hebben. Ook werpen we nog een blik in de mooie 70 meter diepe kloof. We zijn onder de indruk van het enorme geweld van de waterval en de harde wind versterkt dit gevoel nog.

We gaan op weg naar Nationaal Park Thingvellir. Onderweg rijden we weer langs de geiser Strokkur, die op dat moment een enorme uitbarsting heeft. Leuk dat we dat tóch gezien hebben; jammer dat ik 'm niet op foto heb... Het landschap is een combinatie van herfst en winter, mos en struikjes in allerlei kleuren met daarachter de besneeuwde bergtoppen, erg mooi!

Nationaal Park Thingvellir heeft een oppervlakte van 237 km2. Het is ontzettend mooi en we genieten van de prachtige herfstkleuren. We parkeren de auto op één van de zes parkeerplaatsen  en willen een wandeling maken door de kloof die de scheidslijn is tussen het Noord-Amerikaanse en het Euraziatische continent. Dat valt tegen; er zijn veel toeristen en het enige wat we kunnen doen, is een wandeling maken op het geasfalteerde pad naast de kloof. We lopen naar de Öxarárfoss waterval en daarna verlaten we het park weer. Na alle toeristische attracties van de Gouden Cirkel zijn we toe aan wat ongerepte natuur zonder aangelegde wandelpaden en we besluiten de Kaldidalur op te rijden, een ongeveer 35 km lange weg bestaande uit grind, puin en gruis, dwars door het binnenland heen.

Via weg 52 (mooie route!) komen we op de Kaldidalur, weg F550. Het landschap is ruig en mooi, het waait erg hard. Het heeft wat gesneeuwd in dit gedeelte van IJsland en na een aantal kilometers rijden we ons vast in een dik pak sneeuw. Ik rijd meteen achteruit, wil niet nogmaals proberen er doorheen te komen. Terwijl wij aan het keren zijn, rijden er twee echte hoge terreinwagens wél door de sneeuw, maar ze glijden alle kanten op. Blij dat wij terug gaan...

We rijden terug naar Borgarnes, waar we een kop koffie drinken. Het is inmiddels rond 16.00 uur dus we nemen de korte route via de tunnel onder het fjord Hvalfjörður door (tol betalen) richting Reykjavik. Iets na 18.00 uur zijn we weer in onze gezellige cottage.

Zondag 25 oktober 2015

We worden wakker in een witte wereld; het heeft gesneeuwd! Vandaag staat een wandeling in de buurt op het programma; we gaan met Nederlandse vrienden die in Reykjavik op vakantie zijn, wandelen in het gebied met de hot springs, Reykjadalur. Op internet heb ik foto's gezien van mensen die tijdens de wandeling een bad nemen in zo'n hot spring, maar ik besluit mijn bikini met deze weersomstandigheden maar thuis te laten.

De wandeling is erg mooi en op sommige plaatsen is de sneeuw best dik. Van een paar jongens die al drie dagen onafgebroken in dit gebied aan het hiken zijn, horen we dat de route niet rond loopt, dus na een kilometer of acht besluiten we om te keren en terug te lopen.

Het is best een rare gewaarwording, hot springs in de sneeuw. Van de meeste bronnen is de watertemperatuur rond de 100 graden. Na een pittige maar gezellige wandeling lunchen we nog met z'n vieren in Hveragerdi om vervolgens terug te gaan naar ons eigen huisje. Op de rotonde neem ik echter de verkeerde afslag en rijden we op de hoofdweg richting Reykjavik. Keren is hier niet mogelijk, dus rijden we maar door naar de hoofdstad.

In Reykjavik heeft het niet gesneeuwd. We parkeren de auto vlak bij de bekende kerk. We lopen wat rond, maar het is erg rustig op zondagmiddag. Na een bezoekje aan het concertgebouw drinken we nog een kop koffie in een soort studentencafé om zo ook meteen gebruik te kunnen maken van een goede Wifi-verbinding. We doen wat boodschappen en rijden weer terug naar Hveragerdi, waar we onze eigen maaltijd weer koken. Als vegetariër is het niet echt handig om in IJsland uit eten te gaan. Bovendien is alles ook best wat duurder dan in Nederland.

Maandag 26 oktober 2015

We zijn weer vroeg op weg! Vandaag gaan we naar het dal Þjórsárdalur, een gebied dat door weinig toeristen wordt bezocht. Toch is er ontzettend veel moois te zien! We verlaten de hoofdweg nr. 1 even na Selfoss en komen via weg 30 op de 32 terecht.

De opkomende zon geeft het landschap weer prachtige kleuren. Bij de landtong Gaukshöfði rijden we een heuvel op zodat we een mooi uitzicht over de rivier de Þjórsá hebben. De wind is weer erg krachtig, wat de gevoelstemperatuur flink doet dalen. We rijden weer verder over de gravelweg 32.

Onze volgende stop is de waterval Hjálparfoss in de Fossá rivier. Deze kleine waterval valt in twee delen 20 meter naar beneden. We bekijken de waterval van verschillende kanten. Wij zijn de enigen hier, ook onderweg komen we nagenoeg geen auto's tegen. Dat bevalt ons wel!

We hobbelen weer verder over de wegen die steeds slechter begaanbaar zijn. Even verderop is namelijk nog een hele mooie waterval, de Háifoss. Deze waterval is met 122 meter één van de hoogste watervallen van IJsland.

We zijn hier echt alleen op de wereld, heel hoog en het waait keihard! Geert houdt mij goed vast aan mijn jas terwijl ik wat foto's maak. We genieten van de bulderende waterval en de ruigheid van het landschap. Als we het echt te koud krijgen, lopen we weer naar de auto. Via de (slechte) wegen 332 en 327 rijden we naar Gjáin, een schitterende vallei met vele kleine watervallen en meertjes tussen vulkanisch gesteente.

We zijn onder de indruk van het mythische landschap. In de Lonely Planet hebben we gelezen dat delen van seizoen 4 van 'Game of Thrones' in deze vallei zijn opgenomen; die sfeer ademt het inderdaad uit. We wandelen rond; het is zonnig en koud en de watervallen zijn deels bevroren, wat mooie ijskunstwerken oplevert. Via weg 32 komen we weer op weg 1 terecht en zo bereiken we Hveragerdi weer. De middag is nog niet voorbij en we besluiten nog een keer naar de hot springs vlak bij ons huisje te gaan, omdat we die graag ook nog zonder sneeuw willen zien.

De sneeuw is op enkele plekken na helemaal verdwenen, wat een totaal ander beeld geeft van dit gebied. Het zien van warmwaterbronnen in de sneeuw was heel bijzonder, maar met deze kleuren zijn ze ook erg mooi!

Bij het huisje genieten we van de weerkaatsing van de ondergaande zon op de met sneeuw bedekte bergen en later van de volle maan. Het is een heldere nacht en ik wil heel graag het noorderlicht zien en fotograferen. De hele avond houd ik de lucht in de gaten en met de auto ben ik zelfs nog naar een gebied zonder verlichting gereden. Helaas heb ik het noorderlicht niet gezien...

Dinsdag 27 oktober 2015

Vandaag rijden we ruim 200 kilometer richting het oosten en onderweg willen we diverse bezienswaardigheden bekijken. We zullen daarom onderweg overnachten en 'het programma' over twee dagen verdelen. Het landschap is ruig; het weer is een beetje druilerig.

We rijden naar Dyrhólaey; een 120 meter hoge klif van tufsteen met een gat erin. Vroeger was dit een eiland, maar door het smelten van het ijs komt IJsland langzaam omhoog en is het nu dus een klif. De laatste 7 kilometers naar Dyrhólaey (weg 218) zijn niet zo leuk; er ligt op sommige delen van de weg nog behoorlijk wat sneeuw, waardoor het best glad is.

We rijden door naar Vik, de meest zuidelijke plaats van IJsland met een gitzwart strand. In zee staan enkele 66 meter hoge basaltzuilen (restanten van vulkanen), genaamd Reynisdrangar. De berg Reynisfjall is 340 meter hoog. Het regent en het stormt, waardoor een wat dreigende sfeer ontstaat op deze plek met het zwarte strand en de enorme basaltzuilen, heel gaaf! Als we weer op de parkeerplaats aankomen, is het restaurantje net open gegaan. We drinken koffie en eten een muffin en moeten daarvoor ongeveer € 18,-- afrekenen. Dit is wel ons duurste kopje koffie in IJsland.

Als we weer wat opgewarmd zijn, rijden we verder. We rijden door het lavaveld Eldhraun, dat wel 565 km2 groot is. Dit lavaveld is gevormd door een negen maanden durende uitbarsting van de vulkaan Lakagigar in 1783. We verlaten de hoofdweg en rijden de F206 op om de kloof Fjadrargljufur te gaan bekijken.

De kloof is zo'n twee kilometer lang en ongeveer 100 meter hoog. Het regent behoorlijk en we lopen bovenlangs. Er zijn diverse uitzichtpunten en iedere keer is het uitzicht weer anders. Erg indrukwekkend! Omdat we steeds natter worden en flink lopen te glibberen over het natte schuine pad lopen we niet helemaal tot het eind van de kloof. Terug in de auto twijfelen we of we niet toch verder door zullen rijden naar het gletsjermeer Jökulsárlón, maar dat ligt 200 km verderop. We besluiten terug te rijden; de eerste twee uur rijden we weer door het surrealistische lavalandschap. We verlaten de hoofdweg en komen op een spiksplinternieuwe asfaltweg die speciaal aangelegd is om bij de gletsjertong Solheimajökull te komen. Er staan ook behoorlijk wat touringcars zien we als we de parkeerplaats op rijden en er zijn diverse groepen onder begeleiding van een gids op de gletsjer aan het wandelen.

Ook zonder je op te geven voor een tour kun je heel dicht bij de gletsjer komen. Erg bijzonder om zo'n ijsmassa van zó dichtbij te zien. En wat een mooie kleuren! Na goed om ons heen gekeken te hebben, wandelen we weer terug naar de parkeerplaats. We gaan maar eens op zoek naar een slaapplaats. We pakken de Lonely Planet erbij en kijken naar een guesthouse of hotel in Skógar. Er is niet heel veel keus en we komen uit bij het hostel direct bij de waterval Skógafoss.

We lopen nog even naar de gigantische waterval (60 meter hoog en 25 meter breed), maar zijn te moe om nu nog naar boven te lopen langs de waterval. Dat staat voor morgenochtend op het programma. We eten in het restaurant van het naastgelegen hotel. Omdat er weer nagenoeg geen vegetarische gerechten zijn, eet ik aardappelpreisoep met patat en Geert neemt een burger. Daarna ploffen we op ons stapelbed (kamer kost € 90,--) en maken plannen voor de volgende dag.

Woensdag 28 oktober 2015

We ontbijten met een paar crackers in de hal van het hostel, checken uit en wandelen weer naar de Skógafoss. Langs de waterval is een trap gemaakt. Het is nog een aardige klim, 60 meter omhoog, bijna 400 treden, maar het is leuk om de waterval ook van bovenaf te bekijken.

In de rivier blijken nog meer kleine watervalletjes te zijn. We lopen een stuk door, maar hebben gisteravond bedacht dat we ook graag de Kvernufoss waterval willen bezoeken, die enkele kilometers verderop te vinden moet zijn. We rijden naar het openluchtmuseum van Skógar, waar het pad richting de waterval begint.

We parkeren de auto en zoeken naar een bordje, een pad of een andere aanwijzing, maar zien niets. Een mevrouw die in het museum lijkt te werken, spreekt geen woord Engels. Omdat we geen enkel idee hebben welke kant we op moeten lopen voor de waterval, maken we wat foto's in het openluchtmuseum en vertrekken weer. We rijden richting het westen en na een half uurtje zien we de bordjes 'Seljalandsfoss' al. Ook hier is een enorme parkeerplaats en we stellen ons voor hoe druk het hier in de zomer moet zijn...

De Seljalandsfoss is 65 meter hoog en net als de Skógafoss stroomt deze waterval over wat eens de kliffen van de voormalige IJslandse kustlijn waren. Via een pad kun je achter deze waterval langs lopen. Je wordt er behoorlijk nat van, maar het is wel een leuke ervaring! Op de parkeerplaats kopen we een broodje waar zowaar wat sla en tomaat op zit. We vervolgen onze route op de hoofdweg en nemen na zo'n 25 km de afslag richting het dorp Keldur (weg 264).

Het dorpje Keldur bestaat uit een museumboerderij, een kerkje met begraafplaats en zes turfwoningen, deels uit de tijd van de Vikingen en nog bewoond tot rond halverwege jaren 30. We parkeren de auto en lopen wat rond bij de huisjes en het kerkje. Er is niemand te bekennen, dus de museumboerderij zien we niet van binnen. De lucht is behoorlijk dreigend, wat deze mooie plek nog bijzonderder maakt. We laten alles goed op ons inwerken en stappen weer in de auto. Geert wil graag de F210 rijden die naar het prachtige Nationaal Park Þórsmörk leidt. Ik twijfel wat, gezien de staat van de weg. Na enkele kilometers stapvoets over de gravelweg gereden te hebben, zegt Geert dat het misschien toch maar beter is om te keren, omdat we op de F210 zeven 'waterdoorsteekjes' tegen kunnen komen. Ook zijn er geen zijwegen, dus als het op een gegeven moment tegenvalt, moet je het hele eind weer terug. Ik keer meteen om en we rijden terug naar Hveragerdi. De middag is nog niet om en we bedenken dat het leuk is om het deel van Reykjanes dat we op onze eerste dag in het donker gereden te hebben, alsnog bij daglicht te gaan bekijken. We rijden weg 38 af richting het havenstadje þorlákshöfn. Vanaf daar nemen we de kustweg 427 richting Grindavik. Het regent flink en eigenlijk begint het langzaamaan toch al wel te schemeren. Ondanks dat genieten van de rit door dit ruige gebied, dat uiteindelijk nog een verrassing voor ons in petto heeft.

Langs de weg zien we ineens het geothermisch gebied Seltún liggen. We moeten hier vrijdag ook langs gereden zijn, maar we hebben het toen compleet gemist. Ondanks de regen lopen we een aardige tijd rond. Ik heb geen hekel aan de zwavellucht in IJsland (ook het warme water uit de douche ruikt naar rotte eieren), maar bij deze zwavelbronnen is de lucht wel enorm geconcentreerd, echt vies. Inmiddels is het 16.30 uur; tijd om terug te rijden naar Hveragerdi, waar we lekker zelfgemaakte taco's eten.

Donderdag 29 oktober 2015

En zo is de laatste dag van onze vakantie al weer aangebroken... Vandaag gaan we naar de hoogste waterval van IJsland, de Glymur. Deze waterval is 196 meter hoog en de wandeling ernaartoe schijnt niet makkelijk te zijn. Maar daar hebben we een paar uur voor uitgetrokken en we hebben er zin in! We rijden via de 1 en de 47 naar Glymur, een rit van zo'n 100 kilometer waar we anderhalf uur over doen. De 47 slingert zich langs het fjord Hvalfjörður wat erg mooie uitzichten oplevert. We parkeren de auto op de parkeerplaats en trekken onze poncho's aan; het regent flink.

We volgen de bordjes 'Glymur' totdat we bij een staalkabel uitkomen die over het onderste deel van de waterval gespannen is. Ik heb gelezen dat hier in de zomer grote boomstammen in het water liggen en dan is het mogelijk hier over te steken en de waterval aan de rechterkant te beklimmen. Het water raast voorbij en het is nu echt onmogelijk om de oversteek te maken. We blijven aan de linkerkant van de waterval en nu wordt de klim pas echt leuk. Het is zoeken naar het smalle pad en regelmatig moeten we een stuk terug omdat hetgeen wat we volgden, toch geen pad bleek te zijn. Bovendien waait het enorm hard, wat de tocht langs de mooie diepe kloof nog spannender maakt.

Gelukkig houdt het na een tijdje wel op met regenen. Diverse keren zeg ik onderweg dat ik niet verder ga, maar Geert weet mij er toch steeds van te overtuigen dat het goed te doen is. Toch komt er een punt waar ik naar mijn gevoel echt te dicht langs de kloof moet lopen; één windvlaag en ik stort naar beneden. Ik stop en Geert loopt nog even door om te kijken of we bijna bij de top zijn. Dat is nog niet het geval en hij komt al snel weer terug. We beginnen aan de tocht naar beneden en zijn het erover eens dat deze klim wel het hoogtepunt van de vakantie is. Dit zal niet onze laatste vakantie in IJsland zijn, dus we gaan nog eens terug met beter weer en zullen de top van de waterval dan wél bereiken.

We rijden aan de andere kant van het fjord verder door richting het noorden, naar de watervallen Hraunfossar en Barnafoss. Als we op weg 50 rijden, bedenken we dat we niets gaan tegenkomen waar we iets kunnen eten. We besluiten terug te rijden naar Borgarnes, waar we een burger en een pizza eten. Daarna vervolgen we onze route via weg 50 en 518 naar de twee watervallen. We treffen weer een grote parkeerplaats waar nu gelukkig maar een paar auto's staan. De twee watervallen liggen dicht bij elkaar en overal zijn mooie wandelpaden, hekjes en uitkijkplatforms gemaakt. Dat valt ons wat tegen en het staat in schril contrast met de ongereptheid van de waterval Glymur. 

De watervallen zelf zijn wel erg mooi. Het water van de Hraunfossar loopt onder het lavaveld Hallmundarhraun door. Hierdoor lijkt het water vanuit het niets uit de wand te verschijnen, en dat over een afstand van 900 meter. Even verderop perst de Hvítá (witte rivier) zich met donderend geweld door een nauwe kloof. Dit deel wordt de Barnafoss waterval genoemd. Na een kwartiertje hebben we het wel gezien en stappen weer in de auto. We zijn weer vlak bij de Kaldidalur (weg F550) maar nu aan de andere kant. We besluiten deze weg nogmaals te rijden, omdat de sneeuw die we zaterdag tegenkwamen nu wel verdwenen moet zijn.

De uitzichten zijn prachtig en het begin van de Kaldidalur is goed te doen. Toch wordt het een paar keer best spannend; op een smal stuk komen we een grote vrachtwagen tegen die precies wil keren waar wij rijden. Het is wat gepuzzel, maar het lukt. Uiteindelijk blijken we hier nog voordeel aan te hebben; we rijden een tijdje achter deze vrachtwagen en komen dan wat werkvoertuigen tegen die allemaal de weg af gaan voor de vrachtwagen - en dus ook voor ons. Ook zijn de hogere delen van de weg (727 meter) nog niet sneeuwvrij, waardoor ik af en toe flink moet sturen terwijl we van links naar rechts glijden. Tussen de grote stenen door is dat niet altijd even prettig, maar gelukkig raken we niks. Verderop komen we nog een paar flinke plassen tegen, maar ook daar is onze 4x4 tegen bestand. Hij is wel ontzettend vies geworden. De F550 is ongeveer 35 kilometer lang en ik ben toch wel blij als we het einde in zicht hebben.

Via de stuiterweg 52 rijden we Nationaal Park Pingvellir weer binnen, waar we nog wat foto's maken van de laatste zonsondergang die wij hier meemaken. Wat een prachtig land is IJsland! We doen wat boodschappen in Selfoss, eten een simpele maaltijd in het huisje, pakken alvast wat spullen in en gaan op tijd naar bed.

Vrijdag 30 oktober 2015

De wekker gaat om 2.45 uur en een half uur later zitten we in de auto op weg naar de luchthaven Keflavik. We leveren de auto in bij het autoverhuurbedrijf en checken in op de luchthaven. Tegen zevenen stijgen we op en om 11.00 uur zetten we weer voet op Nederlandse bodem.

Nawoord

IJsland heeft ons echt betoverd. Het is een onbeschrijfelijk mooi land met zoveel verschillende gezichten! En dan hebben we nu alleen het zuidwesten nog maar ontdekt. We gaan zeker terug; wandelen in Þórsmörk, de kleuren van de Landmannalaugar zien, de papegaaiduikers (puffins) fotograferen, de Westfjorden bezoeken, uitwaaien op de kliffen van Snaefellsnes, naar de Krafla vulkaan, enz. enz.